Misja Szalom - przyjaciele Izraela z Krakowa

Artykuły

Judaizm a istnienie Państwa Izraela

W naszym kręgu kulturowym Państwo Izraela traktowane jest jako forpoczta narodu Żydowskiego i jednocześnie naród Żydowski jest utożsamiany z tym państwem. Jednakże po zapoznaniu się z tym tematem i wysłuchaniu relacji wszystkich stron prawda okazuje się nieco inna.
Pierwszymi krytykami syjonizmu byli Żydzi. Zwolennicy asymilacji oskarżali syjonistów, że swoją ideą przeczą możliwości asymilacji, natomiast ortodoksyjni Żydzi krytykowali ich, ponieważ według Pisma Świętego, to Mesjasz (a nie ludzie) odtworzy Państwo Izraela. Potwierdzeniem tego sposobu rozumowania jest fakt, że Żydzi wiedzieli iż nie usuną Anglików z Palestyny działaniami dyplomatycznymi, lecz tylko bombami i terrorem będą mogli utworzyć Państwo Izraela. Skoro więc Bóg ma je odtworzyć jak napisano: "Oto sprowadzę ich z kraju Północy i zbiorę ich z krańców ziemi" to jakim prawem można stosować terror i pomagać Wszechmocnemu? Konsekwencją tego było wpisanie do Deklaracji Niepodległości Izraela jedynie słów "POKŁADAJĄC WIARĘ WE WSZECHMOCNYM", a pominięcie w tym dokumencie Boga lub jego Imienia. Napisano, że te państwo powstało na podstawie rezolucji Narodów Zjednoczonych oraz apelowano o pomoc do tej organizacji.
Po drugie, Ci Żydzi, którzy z różnych powodów nie popierają działań Państwa Izraela, a w szczególności działań wojska względem Palestyńczyków. Nazywani są "Żydami nienawidzącymi samych siebie", a ich głosy są uciszane i niedopuszczane do mass mediów oraz, że większość krytyków syjonizmu została zamordowana podczas holocaustu.
Po trzecie, wydarzenia z Izraela prezentowane są w kategoriach czarno-białych w zależności, która strona się wypowiada. Przykładowo, jak ja pokazuję przyjaciołom zdjęcia ze Starego Miasta w Jerozolimie, gdzie obok muzułmanów swobodnie przechodzą ortodoksyjni Żydzi to niektórzy są w szoku, że takie zdarzenie może mieć miejsce ponieważ w telewizji najczęściej jest mowa o atakach. Kolejnym przykładem jest to, że ortodoksyjni Żydzi - charedim - nie uznają istnienia Izraela jako państwa żydowskiego ponieważ nie podąża za Prawem Tory, a nawet je bojkotują. Ich reakcja na zamachy jest całkowicie inna niż reakcja wojska, przykładowo: W autobusie pełnym ludzi wracających spod Ściany Płaczu zdetonowano bombę, która zabiła ponad dwadzieścia osób. U wielu Izraelczyków pełna godności i pokory reakcja na tę tragedię wzbudziła zaskoczenie. Zamiast krzyków nienawiści i żądzy zemsty, charedim głośno medytowali na tym jaki mogli popełnić grzech. Telewizja natomiast pokaże izraelskie wojsko, robiące nieproporcjonalnie większy odwet np. operacja "płynny ołów" z przełomu 2008/2009 roku, gdzie zginęło po stronie izraelskiej 11 żołnierzy i 3 cywilów, natomiast po stronie palestyńskiej śmierć poniosło 1350 osób, z czego 700 to byli bojownicy, a resztę 650 osób stanowili cywile.
Po czwarte, Państwo Izraela jest pełne sprzeczności na wielu płaszczyznach. Przykładowo, Żydowscy Izraelczycy nie mają prawa wstęu do niektórych części Autonomii Palestyńskiej, w tym do miasta Betlejem, a wjazd tam traktowany jest jak przestępstwo kryminalne. Natomiast Izraelscy Arabowie mogą tam podróżować bez żadnych konsekwencji ze strony państwa. Poza tym w częściach Jerozolimy zamieszkanych przez charedim są plakaty z napisami „syjoniści to mordercy” lub „Żydzi nie są syjonistami”, natomiast w arabskich dzielnicach tego miasta nie ma takich plakatów. Innym problemem jest Izraelski system edukacji charedim, ponieważ ich szkoły nie nauczają podstawowych przedmiotów tylko w większości związane są z religią, co powoduje izolację od reszty społeczeństwa, a także ignorancję i biedę. Rabbi Gilad Kariv z Ruchu Reformy w Izraelu powiedział, że zmiany w systemie edukacji ortodoksyjnych szkół Żydowskich są ważniejsze, niż jakiekolwiek deklaracje lojalności Izraelczyków nie będących Żydami – głównie Arabów wobec Izraela jako państwa Żydowskiego. Również charedim są przeciwni tej deklaracji.
Po piąte, nie ma jednoznacznej definicji czym jest państwo żydowskie, więc każda strona interpretuje to pojęcie inaczej. Ortodoksyjni Żydzi z Naturei Karta, uważają Państwo Izraela za szatańskie i gotowi są by Izrael przestał istnieć, a Palestyńczycy by nimi rządzili. Natomiast religijni syjoniści – Mizrachi – uważają, że tak jak w Księdze Jozuego, Izrael może zrobić z Palestyńczykami co chce. Sposoby rozumienia żydowskości przejawiają się m.in. w taki sposób, że dawniej znikały pokrywy włazów od ścieków, bo były na nich napisy po hebrajsku, języku który był zarezerwowany dla spraw Boskich, więc użycie świętego języka na kratce ściekowej było profanacją. Po drugiej stronie są zwolennicy sekularyzacji, dla których religia żydowska stanowi problem, więc państwo stało się dla nich nową religią, podobnie jak w byłym Związku Radzieckim, a obecnie w Unii Europejskiej. Przykładem tego jest słowo „bitachon”, które dawniej oznaczało "ufność w Boga", a obecnie oznacza bezpieczeństwo w sensie "wojskowym". Większość Izraelskich polityków czy to prawicowych, czy to lewicowych, znajduje się pomiędzy tymi dwiema skrajnymi opcjami.
Do tego dochodzą indywidualne różnice światopoglądu poszczególnych Izraelczyków i Żydów będących w diasporze, a także izraelskich partii politycznych. Osobiste przekonania nie mogą reprezentować przekonań wszystkich. Poza tym, jak w każdym państwie są różne trendy, modele i problemy polityczne związane z gospodarką, polityką zagraniczną, systemem socjalnym, służbą zdrowia, wojskiem itd.
Jest stare powiedzenie, że "gdzie trzech Żydów tam 4 synagogi". Tak jak Judaizm nie jest jednorodny i dzieli się na: reformowany, konserwatywny, rekonstrukcyjny, ortodoksyjny (rabiniczny), ultra ortodoksyjny (chasydzki), tradycyjny i jeszcze kilka innych, podobnie jest z polityką Izraelską. Nawet przed powstaniem tego państwa różnice co do sposobu walki przeciw administracji Wielkiej Brytanii w ówczesnej Palestynie powodowały waśnie późniejszych premierów Menachema Begina i Dawida Ben Guriona.
Podsumowując, judaizm nie ma jednego poglądu na temat istnienia Państwa Izraela. Chcąc zachować apolityczność, dla ludzi bardziej zainteresowanych tematem stosunku Żydów do Izraela i istoty państwa żydowskiego odsyłam do książek Y.M. Rabkina „W imię Tory, Żydzi przeciwko Syjonizmowi, Warszawa 2007” oraz R. B. Cramera „Dlaczego Izrael Przegrał” Warszawa 2006. Obydwaj autorzy są z pochodzenia Żydami.

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
1. M. Pruszyński, Mojżesz i Ksawery, Warszawa 1999, s. 96
2. Jeremiasza 31,9
3. Konstytucja Izraela, Wydawnictwo Sejmowe, s. 40-42
4. Y. M. Rabkin, W imię Tory, Warszawa 2007, s. 267
5. http://pl.wikipedia.org/wiki/Operacja_P%C5%82ynny_O%C5%82%C3%B3w (07 10 2010)
6. http://www.jpost.com/JewishWorld/JewishNews/Article.aspx?id=191921 (19 10 2010)
7. http://www.israelnationalnews.com/News/News.aspx/140156 (20 10 2010
8. R. B, Cramer, Dlaczego Izrael Przegrał, Warszawa 2006, s. 148
9. Y. M. Rabkin, s. 79
10. P. Johnson, Historia Żydów, Kraków 2004, s. 518
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Autor: Rafael Cogiel

Agenda Kościoła Zielonoświątkowego w Polsce

Mapa witryny / Zastrzeżenie prawne / Archiwum / © 2009 - 2011 by Misja Szalom. All rights reserved / Drukuj tą stronę / do góry